Κριτική στις αντιλήψεις του ΙΕΠ με αφορμή το περιεχόμενο της επιμόρφωσης των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών

Ανάμεσα στα άλλα περίεργα της εισαγωγικής επιμόρφωσης των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών από το ΙΕΠ, δόθηκε προς διαπραγμάτευση στους/τις επιμορφούμενους,-ες και το εικονιζόμενο κείμενο στο πλαίσιο "της ανάπτυξης μικροσεναρίων αντιμετώπισης περιστάσεων"!

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την «ανάπτυξη»…

(περιλαμβάνονται 4 παρατηρήσεις και 1 συμπέρασμα)

Σύμφωνα με το κείμενο: Ο/Η εκπαιδευτικός καλείται να δράσει από τη θέση του/της Διευθυντή/Διευθύντριας σε Σχολείο όπου παρατηρείται μεγάλη κινητικότητα ντόπιων μαθητών προς όμορα σχολεία… 

Παρατήρηση 1^η: Από πότε οι μαθητές χωρίζονται σε ντόπιους και αλλοδαπούς;

Τα παιδιά του σχολείου είναι όλα μαθητές και μαθήτριες! Τελεία!

Γιατί, το ελληνικό δημόσιο σχολείο είναι ΣΥΜΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΟ κι αυτό σημαίνει ότι δεν διαχωρίζει τα παιδιά ανάλογα με το φύλο, το χρώμα, την καταγωγή, τη θρησκεία ή οποιοδήποτε άλλο φυσικό ή επίκτητο χαρακτηριστικό, παρά μόνο τα κατανέμει σε τάξεις ανάλογα με την ηλικία τους…

Παιδαγωγικά-επιστημονικά, ως συμπερίληψη ορίζεται το θεμελιώδες δικαίωμα κάθε παιδιού να συμμετέχει πλήρως, να συνεισφέρει και να επωφελείται σε και από όλους τους τομείς της σχολικής ζωής, χωρίς τον φόβο της περιθωριοποίησης. Δεν είναι απλά μία πολιτική για το πλαίσιο φοίτησης των μαθητών, αλλά μια φιλοσοφία που διέπει όλη την εκπαιδευτική διαδικασία!

Παρατήρηση 2^η: Τι σημαίνει "παρατηρείται κινητικότητα";

Το ελληνικό δημόσιο σχολείο έχει μια προκαθορισμένη "επικράτεια", κάτι που σημαίνει ότι τα παιδιά που ανήκουν στην περιφέρειά του φοιτούν σε αυτό!

Η μετακίνηση επιτρέπεται μόνο όταν μετακομίσει το παιδί και η οικογένειά του σε περιφέρεια άλλου σχολείου, εκτός εάν οι συντάκτες του κειμένου στο ΙΕΠ υπονοούν και επικροτούν την ελεύθερη επιλογή σχολείου, κάτι που συνιστά παρανομία και θα οδηγούσε στην κατηγοριοποίηση-διάκριση των δημόσιων σχολείων σε καλά και κακά!

Σύμφωνα με το κείμενο: "ΣΤΑΔΙΑΚΑ, το σχολείο έχει ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΘΕΙ σε σταυροδρόμι πολιτισμών και ΚΑΤΑΥΛΙΣΜΟ ΣΤΙΓΜΑΤΙΣΜΕΝΩΝ"...

Παρατήρηση 3^η: Εδώ οι "εμπνευστές" του "επιμορφωτικού" κειμένου του ΙΕΠ, θα έπρεπε να εξηγήσουν τι σημαίνει για αυτούς/αυτές η λέξη μεταμόρφωση και μάλιστα, γιατί το σχολείο, ακόμα και όταν έχει μόνο "ντόπιους" (ορολογία του κειμένου του ΙΕΠ) μαθητές, δεν πρέπει να είναι σταυροδρόμι πολιτισμών!

Χαρακτηρίζοντας μάλιστα το σχολείο ως "καταυλισμό στιγματισμένων", φράση που παραπέμπει σε παιδαγωγικές θεωρίες σκοτεινών περιόδων του παρελθόντος, δείχνουν ότι αγνοούν, αφενός τις βασικές αρχές παιδαγωγικής, αφετέρου την ύπαρξη των αντισταθμιστικών θεσμών και την υποχρέωση εφαρμογής τους στο πλαίσιο της θεσμικής λειτουργίας της Εκπαίδευσης στη χώρα μας!

Το τελικό ερώτημα (χαριστική βολή) που θέτει ο ποιητής του κειμένου της επιμόρφωσης του ΙΕΠ: "Πώς θα ΑΝΑΤΡΕΠΑΤΕ αυτήν την κατάσταση έχοντας ΕΝΑΝ ΧΡΟΝΟ ΔΙΟΡΙΑ για να ΕΠΑΝΑΦΕΡΕΤΕ ΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ και να αποκαταστήσετε την καλή φήμη του σχολείου"…

Παρατήρηση 4^η Αφήνουμε ασχολίαστη την επιταγή που υποκρύπτει η "διορία ενός έτους", (λες και τα κοινωνικά φαινόμενα έχουν οριοθετημένο χρόνο), και πάμε να δούμε τι εννοεί ο ποιητής με τον όρο "επαναφορά στην κανονικότητα", υπονοώντας (ίσως; με βεβαιότητα; ποιος ξέρει…) ότι αυτό που συμβαίνει με την έλευση των μαθητών με προσφυγικό ή μεταναστευτικό υπόβαθρο και τη φοίτησή τους στο ελληνικό δημόσιο σχολείο, όπως και με τη φοίτηση των Ελλήνων μαθητών Ρομά και των μαθητών με χαμηλή επίδοση, συνιστά ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ!

Συμπέρασμα: Η πολυπολιτισμικότητα, κύριοι, κυρίες του ΙΕΠ, αποτελεί πηγή πλούτου για την εκπαιδευτική διαδικασία!

Και όπως έχει διαπιστωθεί από τα πορίσματα των Κοινωνικών Επιστημών, ο ρατσισμός αποτελεί το τελευταίο στάδιο μιας εξελικτικής διαδικασίας που αποτελείται από τα στερεότυπα, τις κατηγοριοποιήσεις, τις προκαταλήψεις και τις διακρίσεις που δυστυχώς υποδηλώνονται στο συγκεκριμένο κείμενο!

Γιατί, υπηρετώντας για δεκαετίες στα δημόσια σχολεία των μη προνομιούχων αυτής της κοινωνίας, έχω καταλήξει (όπως και χιλιάδες άλλες και άλλοι συνάδελφοι) στο συμπέρασμα ότι η μείωση των φαινομένων του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, περνά μέσα από τις δράσεις που καλλιεργούν και ενισχύουν την ανοχή των παιδιών απέναντι στην ετερότητα και δημιουργούν διαπολιτισμική συνείδηση ισότιμης αποδοχής του «άλλου»!

Γιάννης Κουφόπουλος, δάσκαλος 21-2-2023

ΟΙ σύμβουλοι εκπαίδευσης θέτουν εαυτούς εκτός του σώματος των εκπαιδευτικών.΄Έχουν επιλέξει συνειδητά την απόσχιση, την αντιπαλότητα!

 

Από ανάρτηση του ομότιμου Καθηγητή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Γιώργου Μαυρογιώργου:

ΟΤΑΝ ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ/ΕΣ ΑΠΟΣΥΡΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΑΚΥΡΩΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ ΩΣ ΣΕΡΊΦΗΔΕΣ ΣΕ ΑΥΤΉΝ. ΕΧΟΥΝ ΧΑΣΕΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΤΟΥΣ, ΚΑΘΩΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΡΓΑΝΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ. 

 

Από μια άποψη η συγκεκριμένη πολιτική συνιστά υποβάθμιση της διδασκαλίας υπέρ της εποπτείας και της διοίκησης.Οι κυβερνώντες έχουν ως προτεραιότητα τη διοίκηση,τον έλεγχο, παρά τη διδασκαλία.

 

Είναι φανερό ότι έχει συντελεστεί στράτευση επίλεκτων συμβούλων που καλούνται να εγκαταλείψουν το "δασκαλίκι" για να ντυθούν το ρόλο του ανεπιθύμητου εισβολέα-γραφειοκράτη αξιολογητή στην αίθουσα διδασκαλίας με αρμοδιότητες κανονιστικών και συμμορφωτικών επιτηρήσεων ώστε οι πρώην συνάδελφοί τους να ευθυγραμμίζονται με τις προδιαγραφές του σχολείου της αγοράς, της έντασης των ταξικών διακρίσεων,του άκρατου ανταγωνισμού και του κοινωνικού αποκλεισμού...

 

Όταν το 1982 είχε καθιερωθεί ο θεσμός του σχολικού συμβούλου, στη σκιά του ισχύοντος τότε επιθεωρητισμού, συγκροτήθηκε πολύ σύντομα γενικευμένη αντίσταση από τη μεριά των εκπαιδευτικών και οι ΣΣ ήταν ανεπιθύμητοι στα σχολεία και αναγκάστηκαν να απομονωθούν στα γραφεία των διευθύνσεων περιμένοντας να ανοίξουν οι πόρτες των σχολείων. Αυτό είναι ένα κεκτημένο ιστορικό προηγούμενο για τους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων.

Πολύ περισσότερο, σήμερα, που ο κυνικός αυταρχισμός των κυβερνώντων, με τα πιο συντηρητικά εργαλεία, προχωράει βίαια στην ολοκληρωτική νεοφιλελεύθερη επίθεση ενάντια στη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση. 

Οι επιλεγμένοι εκπαιδευτικοί, με τα παράσημα της υποτιθέμενης αριστείας των τίτλων, με το που έχουν συμμετάσχει στις συγκεκριμένες διαδικασίες, έχουν αυτόχρημα ανακηρύξει εαυτούς σε αντιπάλους των πρώην συναδέλφων τους. Είναι οι ίδιοι τα μεγάλα θύματα των διαδικασιών προσεταιρισμού και ενσωμάτωσης στο σύστημα που τους επέλεξε ως εργαλεία επιβολής των πιο συντηρητικών πολιτικών στη δημόσια εκπαίδευση. 

Το θέμα δεν είναι μόνο των εκπαιδευτικών. Είναι και των μαθητών/τριών και των γονέων και εν γένει των εργαζομένων, καθώς το διακύβευμα είναι το ίδιο το σχολείο που έχει υποστεί γενικευμένη επίθεση, διασυρμό και υποτίμηση, για να είναι ευκολότερη υπόθεση η ολοσχερής κατεδάφισή του...

Ποια είναι η αλήθεια για τις εξετάσεις PISA ή τύπου ελληνικής PISA

 

Το Υπουργείο Παιδείας & Θρησκευμάτων πραγματοποίησε στις 18 Μαΐου 2022, (με ποσοστά συμμετοχής γύρω στο 50%), σε εθνικό επίπεδο, εξετάσεις διαγνωστικού χαρακτήρα για χιλιάδες μαθητές/τριες της ΣΤ΄ τάξης Δημοτικού και της Γ’ τάξης των Γυμνασίων της χώρας.

Κύριος στόχος του προγράμματος, σύμφωνα με την επίσημη θέση του ΥΠΑΙΘ, είναι “η αξιολόγηση του εύρους των γνώσεων και των δεξιοτήτων των μαθητών και η βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος“.

Ποια είναι η αλήθεια για τις εξετάσεις PISA;

Το 2014 συγκεντρώθηκαν χιλιάδες υπογραφές γονιών, εκπαιδευτικών και ακαδημαϊκών εκφράζοντας έντονη ανησυχία για τις επιπτώσεις των τεστ PISA και καλούσαν σε παύση της διεξαγωγής του διαγωνισμού καθώς συμβάλει στη δραματική αύξηση της εξάρτησης εκπαιδευτικών και σχολείων από ποσοτικές μετρήσεις, κατατάσσει και αποδίδει ταμπέλες σε μαθητές, εκπαιδευτικούς και σχολεία στη βάση των επιδόσεων τους, αποσπά την προσοχή από τομείς που είναι αδύνατο (ή λιγότερο δυνατό) να μετρηθούν, προσανατολίζει σε προσχεδιασμένα μαθήματα από «προμηθευτές» που βρίσκονται έξω από το σχολείο.

Όλα τα παραπάνω είναι μόνο μερικές απλές και αυτονόητες αλήθειες.

Υπάρχουν και χειρότερες

1. Σε όποιες χώρες υπάρχουν εξετάσεις και στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές τους ζουν με μεγάλο άγχος για να τα καταφέρουν σε κάτι που πολλές φορές είναι έξω από τις δυνάμεις ή τις δυνατότητές τους. Τα θέματα και το πλαίσιο καθορίζεται από άλλους έξω από το σχολείο.
2. Η «Τράπεζα θεμάτων» δε λαμβάνει υπόψη τις ξεχωριστές ανάγκες ή δυσκολίες που έχει το κάθε σχολείο, το κάθε παιδί. «ξεχνά ή παραβλέπει» ότι υπάρχουν πολλοί παράγοντες που καθορίζουν τις σχολικές επιδόσεις.
3. Οι εξετάσεις τύπου PISA, αποθεώνουν τις μετρήσεις, κατατάσσουν, κατηγοριοποιούν, υποκινούν τον ανταγωνισμό, υποβαθμίζουν τις γνώσεις σε πληροφορίες, Το σχολείο καταλήγει φροντιστήριο για να «προπονεί» τους μαθητές για τέτοιου είδους εξετάσεις.
4. Οι εξετάσεις τύπου PISA, ξεχωρίζουν τους μαθητές σε «ικανούς» και «μη ικανούς», χωρίς να παίρνουν υπόψη τους την ιδιαιτερότητα, τις ειδικές κλίσεις, τις ξεχωριστές ανάγκες του κάθε παιδιού ή και κάθε σχολείου.
5. Η κατηγοριοποίηση των μαθητών σε «ικανούς» και «μη ικανούς» έχει ως στόχο τη γρήγορη  διοχέτευση αυτών που προέρχονται από τα πιο χαμηλά κοινωνικά στρώματα σε σχολεία υποβαθμισμένα, με περιεχόμενο πιο προσιτό στο επίπεδό τους, στο όνομα της «θετικής διάκρισης».
6. Τα αποτελέσματα των εξετάσεων τύπου PISA, συνδέονται με το σύστημα αξιολόγησης σχολείων και εκπαιδευτικών, καθώς θα αξιοποιηθούν μελλοντικά, όπως συμβαίνει ήδη σε άλλες χώρες, για την κατηγοριοποίηση των σχολείων με βάση και τις επιδόσεις των μαθητών (σύστημα Αγγλίας και Γερμανίας).
7. Τα τεστ είναι ανώνυμα, όπως ισχυρίζονται, όμως τα αποτελέσματα θα ανακοινώνονται σε επίπεδο σχολείου, δήμου και περιφέρειας. Αυτό σημαίνει ότι ένα σχολείο, άρα και οι μαθητές του που έχουν ονοματεπώνυμο, θα μπουν στη δημόσια κριτική. Όχι όμως, για να «βελτιωθεί το σχολείο» αλλά για να «στοχοποιηθεί». Γιατί κανένα σύστημα δεν μπορεί να βελτιωθεί, αν δεν ικανοποιούνται αυτά, που χρόνια τώρα, εμείς οι εκπαιδευτικοί διεκδικούμε. Λιγότερα παιδιά στην τάξη, μόνιμο και σταθερό εκπαιδευτικό προσωπικό, δομές που θα υποστηρίζουν τις ειδικές ανάγκες των μαθητών μας, γενναία χρηματοδότηση, βιβλία και προγράμματα σπουδών που θα κάνουν τα παιδιά να αγαπούν τη γνώση.

Γιατί άλλαξα γνώμη-Της Diane Ravitch

Όταν το 1991 ανέλαβα καθήκοντα υφυπουργού Παιδείας στην κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους πατρός, δεν είχα κάποια κατασταλαγμένη άποψη για το ζήτημα της «ελεύθερης επιλογής» στην εκπαίδευση ή για το πώς θα καταστούν οι εκπαιδευτικοί «περισσότερο υπεύθυνοι». Όμως, όταν, δύο χρόνια, αργότερα εγκατέλειψα την κυβέρνηση, υποστήριζα την αρχή της αμοιβής του εκπαιδευτικού ανάλογα με την αξία του: Θεωρούσα ότι οι εκπαιδευτικοί των οποίων οι μαθητές επιτύγχαναν καλύτερα αποτελέσματα έπρεπε να αμείβονται καλύτερα από τους υπόλοιπους. Υποστήριζα, επίσης, τη γενίκευση των τεστ αξιολόγησης τα οποία μου φαίνονταν χρήσιμα, ούτως ώστε να εντοπίζουμε με ακρίβεια ποια σχολεία χρειάζονταν συμπληρωματική βοήθεια. Έτσι, εξέφρασα τον ενθουσιασμό μου όταν, το 2001, το Κογκρέσο ψήφισε έναν νόμο προς αυτήν την κατεύθυνση, τον νόμο NCLB («Νο Child Left Behind», «Κανένα παιδί δεν θα εγκαταλειφθεί στην τύχη του»), και όταν στη συνέχεια, το 2002, ο πρόεδρος Μπους τον έθεσε σε ισχύ με την υπογραφή του.

Σήμερα, παρατηρώντας τις χειροπιαστές επιπτώσεις της συγκεκριμένης πολιτικής, έχω αλλάξει γνώμη, θεωρώ, πλέον, ότι η ποιότητα της εκπαίδευσης που λαμβάνουν τα παιδιά έχει μεγαλύτερη σημασία από τα προβλήματα διαχείρισης, οργάνωσης ή αξιολόγησης των σχολικών μονάδων. 

Ο νόμος NCLB απαιτεί από κάθε πολιτεία των ΗΠΑ να αξιολογήσει τις ικανότητες όλων των μαθητών στην ανάγνωση και στις μαθηματικές πράξεις, από το επίπεδο της τρίτης δημοτικού έως εκείνο της δευτέρας γυμνασίου. Στη συνέχεια, τα αποτελέσματα κάθε σχολικής μονάδας αναλύονται σε συνάρτηση με την εθνοτική προέλευση, το επίπεδο γνώσης της αγγλικής γλώσσας, την ενδεχόμενη ύπαρξη αναπηριών ή μαθησιακών δυσκολιών και το εισόδημα των γονέων. Σε κάθε μία από τις ομάδες που συγκροτούνται με αυτόν τον τρόπο, επιβάλλεται να επιτευχθεί, μέχρι το 2014, ποσοστό επιτυχίας 100% στα τεστ. Εάν σε ένα σχολείο, ακόμα και μία μονάχα από αυτές τις ομάδες δεν επιτυγχάνει συνεχείς προόδους προς την εκπλήρωση του στόχου που έχει τεθεί, η σχολική μονάδα υπόκειται σε κυρώσεις, των οποίων η σοβαρότητα αυξάνεται σταδιακά. Την πρώτη χρονιά, το σχολείο δέχεται μια επίπληξη. Την επόμενη, σε όλους τους μαθητές (ακόμα και σε εκείνους που πέτυχαν υψηλή βαθμολογία) προσφέρεται η δυνατότητα να αλλάξουν σχολική μονάδα. Την τρίτη χρονιά, οι φτωχότεροι μαθητές δικαιούνται δωρεάν ενισχυτική διδασκαλία. Εάν το σχολείο δεν κατορθώσει να επιτύχει τους στόχους που έχουν τεθεί μέσα σε διάστημα πενταετίας, βρίσκεται αντιμέτωπο με τα ενδεχόμενα της ιδιωτικοποίησής του, της μετατροπής του σε charter school (βλέπε παρακάτω), της πλήρους αναδιάρθρωσής του ή, απλούστατα, του κλεισίματός του. Το δε προσωπικό του μπορεί να απολυθεί. Αυτή τη στιγμή, περίπου το ένα τρίτο των δημόσιων σχολείων της χώρας (δηλαδή, περισσότερα από 30.000) έχουν ενταχθεί στην κατηγορία των σχολικών μονάδων που δεν επιτυγχάνουν «ικανοποιητικά ετήσια αποτελέσματα». 

Το κρίσιμο σημείο του νόμου NCLB είναι ότι άφησε τις πολιτείες να ορίσουν τα δικά τους κριτήρια αξιολόγησης. Έτσι, κάποιες εκμεταλλεύθηκαν τη δυνατότητα να μειώσουν τις απαιτήσεις τους… έτσι ώστε να διευκολύνονται οι μαθητές να επιτύχουν τους στόχους που έχουν τεθεί. Όμως, η βελτίωση του σχολικού επιπέδου που προβάλλεται σε τοπικό επίπεδο δεν επιβεβαιώνεται πάντα από τα ομοσπονδιακά τεστ. Πράγματι, το Κογκρέσο υποχρεώνει τα σχολεία να υποβάλουν ορισμένους από τους μαθητές τους, επιλεγμένους με τυχαίο τρόπο, σε μια αξιολόγηση σε εθνικό επίπεδο, στη National Assessment of Educational Progress (ΝΑΕΡ), ούτως ώστε να γίνεται δυνατή η σύγκριση των αποτελεσμάτων τους με εκείνα που παρουσιάζουν οι πολιτείες. Στο Τέξας, για παράδειγμα, όπου οι αρχές εμφανίζουν ότι έχουν επιτύχει ένα πραγματικό παιδαγωγικό θαύμα, οι επιδόσεις των μαθητών στο τεστ ανάγνωσης παρουσιάζουν στασιμότητα εδώ και δέκα χρόνια. Κατά τον ίδιο τρόπο, ενώ η πολιτεία του Τενεσί υποστήριζε ότι το 90% των μαθητών της είχε επιτύχει τους στόχους που είχαν τεθεί για το έτος 2007, η αξιολόγηση της ΝΑΕΡ αποδείχθηκε πολύ λιγότερο κολακευτική (μόλις το 26% αρίστευσε). 

Ξοδεύτηκαν δισεκατομμύρια δολάρια για τη σύνταξη όλων αυτών των τεστ στα οποία στηρίζονται τα συστήματα αξιολόγησης, καθώς και για τη διεξαγωγή των αντίστοιχων εξετάσεων. Σε πολλά σχολεία, αρκετούς μήνες πριν την ημερομηνία διεξαγωγής τους, οι εκπαιδευτικοί παύουν να ασχολούνται με τη διδακτέα ύλη και αφοσιώνονται στην εντατική προετοιμασία των μαθητών τους για τα τεστ. Ωστόσο, πλήθος ειδικών απέδειξε ότι τα παιδιά δεν επωφελούνται από όλη αυτή τη διαδικασία, δεδομένου ότι μαθαίνουν τις τεχνικές με τις οποίες μπορούν να επιτύχουν καλά αποτελέσματα στα τεστ και λιγότερο το πραγματικό περιεχόμενο του εξεταζόμενου μαθήματος. 

Παρά τα χρήματα και τον χρόνο που διατέθηκαν, οι επιδόσεις στη ΝΑΕΡ ελάχιστα βελτιώθηκαν. Σε ορισμένες περιπτώσεις, έμειναν στάσιμες. Μάλιστα, στα μαθηματικά παρατηρούνταν μεγαλύτερη πρόοδος πριν από την εφαρμογή του νόμου NCLB. Σύμφωνα δε με τις υπάρχουσες εκτιμήσεις, όσον αφορά την ανάγνωση, το επίπεδο βελτιώθηκε στην Τετάρτη Δημοτικού, ενώ στη Δευτέρα Γυμνασίου οι επιδόσεις του 2009 ήταν ίδιες με εκείνες που είχαν καταγραφεί το 1998. 

Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι τα αποτελέσματα που επιτυγχάνουν οι μαθητές στα τεστ, ούτε και ο τρόπος με τον οποίο οι πολιτείες και οι πόλεις κατορθώνουν να επιτύχουν τα αποτελέσματα. Το πραγματικό θύμα αυτής της επιμονής των αρχών σε παρόμοιες μεθόδους είναι η ποιότητα της εκπαίδευσης. Καθώς η ανάγνωση και τα πρακτικά μαθηματικά έχουν πλέον απόλυτη προτεραιότητα, οι εκπαιδευτικοί συνειδητοποιούν ότι αυτά τα δύο μαθήματα καθορίζουν το μέλλον του σχολείου τους -αλλά και τη διατήρηση της θέσης τους-, με αποτέλεσμα να παραμελούν τα υπόλοιπα. 

Η ιστορία, η λογοτεχνία, η γεωγραφία, οι φυσικές επιστήμες, οι ξένες γλώσσες, η αγωγή του πολίτη και τα καλλιτεχνικά μαθήματα υποβαθμίζονται σε εντελώς δευτερεύοντα. 

Από την άλλη πλευρά, εδώ και δεκαπέντε χρόνια περίπου, μια άλλη πρόταση έχει προσελκύσει την προσοχή ισχυρών ιδρυμάτων και πλούσιων εκπροσώπων της εργοδοσίας. Πρόκειται για την «ελεύθερη επιλογή», η οποία ενσαρκώνεται κυρίως στα charter schoolsπου έκαναν την εμφάνισή τους στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Από εκείνη την εποχή, έχουν δημιουργήσει ένα ευρύτατο κίνημα που περιλαμβάνει περισσότερα από 5.000 σχολεία με 1.500.000 μαθητές. Οι συγκεκριμένες σχολικές μονάδες χρηματοδοτούνται με δημόσιους πόρους, αλλά διοικούνται όπως οι ιδιωτικές επιχειρήσεις και δεν υπάγονται στις περισσότερες από τις νομοθετικές ρυθμίσεις που ισχύουν για το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα. Για παράδειγμα, η πλειονότητα (ποσοστό μεγαλύτερο του 95%) αρνείται να προσλάβει συνδικαλισμένους εκπαιδευτικούς. Κι όταν οι αρχές της πολιτείας της Νέας Υόρκης θέλησαν να πραγματοποιήσουν αξιολόγηση και έλεγχο της λειτουργίας των charter schools στα οποία είχαν χορηγήσει άδεια λειτουργίας, τα σχολεία προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη για να αποτρέψουν παρόμοιο ενδεχόμενο: η πολιτεία όφειλε να τους έχει εμπιστοσύνη και να τα αφήσει να πραγματοποιήσουν αυτοέλεγχο και αυτοαξιολόγηση. 

Το επίπεδό τους είναι υπερβολικά άνισο. Σε μερικά είναι εξαιρετικό, ενώ σε άλλα είναι καταστροφικό. Συνήθως το επίπεδο κυμαίνεται ανάμεσα στα δύο άκρα. Μέχρι σήμερα, έχει επιχειρηθεί μονάχα μία προσπάθεια αξιολόγησής τους σε εθνικό επίπεδο: πρόκειται για την έρευνα της Μάργκαρετ Ρέιμοντ, οικονομολόγου στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ¹. Παρ’ όλο που χρηματοδοτήθηκε από το ίδρυμα Walton Family Foundation, το οποίο υπεραμύνεται φανατικά των charter schools, η έρευνα απέδειξε ότι μόλις το 17% των συγκεκριμένων σχολείων έχουν επιτύχει ανώτερο επίπεδο από εκείνο που απαντάται σε ένα συγκρίσιμο δημόσιο σχολείο. Το υπόλοιπο 83% επιτυγχάνει παρεμφερείς ή κατώτερες επιδόσεις. Όσον αφορά δε τις εξετάσεις της ΝΑΕΡ στην ανάγνωση και στα μαθηματικά, οι μαθητές που φοιτούν στα charter schools επιτυγχάνουν τα ίδια αποτελέσματα με εκείνους των δημόσιων σχολείων, ανεξαρτήτως κατηγορίας (μαύροι, ισπανόφωνοι, φτωχοί, κάτοικοι μεγάλων πόλεων). Παρ’ όλα αυτά, το μοντέλο των charter schools θεωρείται ότι αποτελεί τη θαυματουργή λύση για όλα τα προβλήματα του αμερικανικού εκπαιδευτικού συστήματος, τόσο για τη Δεξιά -φυσικά- όσο και για πολλούς δημοκρατικούς. Μάλιστα, οι τελευταίοι έχουν δημιουργήσει και μια ομάδα πίεσης, τους «Δημοκρατικούς για την Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση». 

Ορισμένα charter schools αποτελούν ιδιωτικές επιχειρήσεις, ενώ άλλα είναι μη κερδοσκοπικά σωματεία. Η λειτουργία τους στηρίζεται στο υψηλό ποσοστό ανανέωσης του προσωπικού τους, καθώς οι εκπαιδευτικοί τους εργάζονται απίστευτα πολλές ώρες (έως και 60 ή 70 ώρες την εβδομάδα), ενώ παράλληλα είναι υποχρεωμένοι να έχουν πάντοτε το κινητό τηλέφωνό τους ανοιχτό, έτσι ώστε να μπορούν οι μαθητές τους να έρθουν σε επαφή μαζί τους οποιαδήποτε στιγμή. Η απουσία συνδικάτων διευκολύνει την επιβολή παρόμοιων συνθηκών εργασίας. 

Όταν τα μέσα ενημέρωσης ενδιαφέρονται για τα charter schools, εστιάζουν πολύ συχνά την προσοχή τους σ’ εκείνα που έχουν εξαιρετικά αποτελέσματα. Έτσι, είτε ηθελημένα είτε όχι, δημιουργούν την εντύπωση ότι πρόκειται για πραγματικούς «παραδείσους» γεμάτους νεαρούς και δυναμικούς εκπαιδευτικούς και μαθητές με στολή, άψογους τρόπους και ικανούς να συνεχίσουν όλοι τους τις σπουδές στο πανεπιστήμιο. Όμως, τα ρεπορτάζ αποσιωπούν ορισμένους παράγοντες που έχουν αποφασιστική σημασία. Κατ’ αρχήν, οι μαθητές τους προέρχονται από οικογένειες που ενδιαφέρονται περισσότερο για τη σχολική επίδοση των παιδιών τους. Επιπλέον, δέχονται την εγγραφή λιγότερων παιδιών με ξένη μητρική γλώσσα, με μαθησιακές δυσκολίες ή άστεγων², γεγονός που τους εξασφαλίζει ένα πλεονέκτημα σε σύγκριση με τα δημόσια σχολεία. Τέλος, έχουν το δικαίωμα να διώξουν και να στείλουν σε δημόσιο σχολείο τους μαθητές που «κηλιδώνουν» την εικόνα του σχολείου. 

Όταν αναπτύχθηκε το κίνημα υπέρ των charter schools, στηριζόταν στη βεβαιότητα ότι θα ιδρύονταν και θα στελεχώνονταν από εκπαιδευτικούς γεμάτους ζήλο, οι οποίοι θα ενδιαφέρονταν να βοηθήσουν τους μαθητές που αντιμετωπίζουν τις μεγαλύτερες δυσκολίες. Καθώς θα είχαν ελευθερία κινήσεων, θα μπορούσαν να καινοτομήσουν και να βρουν τρόπους για να βοηθηθεί όσο το δυνατόν περισσότερο η συγκεκριμένη κατηγορία μαθητών. Έτσι, θα ωφελούνταν το σύνολο της κοινότητας όταν οι μαθητές θα επέστρεφαν στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα. Όμως, σήμερα, τα σχολεία αυτού του τύπου ανταγωνίζονται ανοιχτά τα δημόσια σχολεία. Στο Χάρλεμ, τα δημόσια σχολεία είναι αναγκασμένα να οργανώνουν διαφημιστικές καμπάνιες που απευθύνονται στους γονείς. Οι προϋπολογισμοί των (τουλάχιστον) 500 δολαρίων για διαφημιστικά φυλλάδια φαίνονται αστείοι μπροστά στο ποσό των 325.000 δολαρίων που διαθέτει για διαφήμιση ο ισχυρός όμιλος που προσπαθεί να διώξει τα δημόσια σχολεία από την «εκπαιδευτική αγορά». 

Τον Ιανουάριο του 2009, όταν ανέλαβε η κυβέρνηση του Μπάρακ Ομπάμα, ήμουν σίγουρη ότι θα καταργούσε τον νόμο NCLB και θα ξεκινούσε την προσπάθειά της πάνω σε υγιείς βάσεις. Όμως, συνέβη το ακριβώς αντίθετο: υιοθέτησε τις πιο επικίνδυνες ιδέες και επιλογές της περιόδου Μπους. Το πρόγραμμά της -με την ονομασία «Race to the Top» (Αγώνας Δρόμου προς την Κορυφή)- υπόσχεται επιδοτήσεις 4,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων σε πολιτείες οι οποίες αντιμετωπίζουν τεράστια οικονομικά προβλήματα εξαιτίας της κρίσης. Για να επωφεληθούν από αυτόν τον πακτωλό, οφείλουν να καταργήσουν κάθε νομοθετικό φραγμό που αφορά τη δημιουργία των charter schools. Έτσι, η εξάπλωσή τους υλοποιεί το παλιό όνειρο των επιχειρήσεων της εκπαίδευσης και των οπαδών της θεωρίας ότι τα πάντα πρέπει να ρυθμίζονται από την αγορά, οι οποίοι φιλοδοξούν να διαλύσουν εντελώς το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα. 

Όμως, είναι παράλογο να αξιολογούνται οι εκπαιδευτικοί με βάση τα αποτελέσματα των μαθητών τους, καθώς αυτά δεν εξαρτώνται μονάχα από όλα όσα συμβαίνουν μέσα στην τάξη. Εξίσου σημαντικό ρόλο παίζουν εξωτερικοί παράγοντες, όπως οι οικονομικοί πόροι της οικογένειας, ο ζήλος τους για μάθηση, καθώς και η υποστήριξη την οποία πρέπει -ή μπορούν- να τους εξασφαλίσουν οι γονείς τους. Κι όμως, οι μόνοι που θεωρούνται υπεύθυνοι για τις επιδόσεις των μαθητών είναι οι εκπαιδευτικοί. Όσον αφορά δε τις «αλλαγές» στις σχολικές μονάδες που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, πρόκειται για ευφημισμό που αποκρύπτει ότι πρόκειται ακριβώς για τα μέτρα που προέβλεπε και ο NCLB. Εάν οι επιδόσεις των μαθητών δεν βελτιώνονται με ταχύ ρυθμό, τα σχολεία περνούν στην αρμοδιότητα της πολιτείας, κλείνουν, ιδιωτικοποιούνται ή μετατρέπονται σε charter schools. Όταν οι αρχές της πολιτείας του Ροντ Αϊλαντ ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους να απολύσουν όλο το διδακτικό προσωπικό του μοναδικού λυκείου της πόλης Σέντραλ Φολς, η απόφασή τους επικροτήθηκε από τον υπουργό Παιδείας, Αρνε Ντάνκαν, κι από τον ίδιο τον δημοκρατικό πρόεδρο. Πρόσφατα, το προσωπικό επαναπροσελήφθη, αφού προηγουμένως δέχθηκε να εργάζεται περισσότερες ώρες και να προσφέρει περισσότερη εξατομικευμένη βοήθεια στους μαθητές. 

Η έμφαση που δίνει η κυβέρνηση Ομπάμα στην αξιολόγηση ώθησε τις πολιτείες να τροποποιήσουν τη σχετική νομοθεσία τους, ελπίζοντας ότι θα τους χορηγηθούν τα ομοσπονδιακά κονδύλια που τόσο πολύ χρειάζονται. Η Φλόριντα ψήφισε πρόσφατα νόμο με τον οποίο απαγορεύεται η πρόσληψη εκπαιδευτικών που δεν διαθέτουν προϋπηρεσία, το ήμισυ του μισθού τους συνδέεται με τις επιδόσεις των μαθητών τους, ενώ καταργούνται και τα κονδύλια για τη διά βίου επιμόρφωση των εκπαιδευτικών. Παράλληλα, η διαδικασία αξιολόγησης των σχολικών μονάδων χρηματοδοτείται με την παρακράτηση από την πολιτεία του 5% του προϋπολογισμού κάθε περιφέρειας για την εκπαίδευση. Οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί ένωσαν τις δυνάμεις τους και κατόρθωσαν να πείσουν τον κυβερνήτη Τσάρλι Κριστ να μην υπογράψει αυτόν τον νόμο, γεγονός που, πιθανότατα, σήμανε και το τέλος της πολιτικής του καριέρας στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα³. Όμως, παρόμοια μέτρα λαμβάνονται σχεδόν παντού σε ολόκληρη τη χώρα.

 

 ¹ «Multiple choice: Charter school performance in 16 states», Center for Research on Education Outcomes (Credo), Stanford University, Ιούνιος 2009.

 

² (ΣτM): Στις Ηνωμένες Πολιτείες, λόγω του κύματος των κατασχέσεων των κατοικιών την τελευταία πενταετία, εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες είναι πλέον άστεγες και ζουν -αν όχι στον δρόμο- σε τροχόσπιτα και σε σκηνές. Παρ’ όλες τις δυσκολίες, μεγάλο μέρος των παιδιών τους προσπαθεί να συνεχίσει τη φοίτησή του στο σχολείο.

 

³ (ΣτΜ): Ο κυπριακής καταγωγής Τσάρλι Κριστ, κυβερνήτης της Φλόριντα από το 2006, αποφάσισε να διεκδικήσει την έδρα της πολιτείας για τη Γερουσία. Στις προκριματικές εκλογές, όμως, για το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, έχασε από τον Μάρκο Ρούμπιο, εκφραστή του ακραίου κινήματος Tea Party. Ο Κριστ κατέβηκε στις εκλογές της 2ας Νοεμβρίου ως ανεξάρτητος, αλλά τελικά ηττήθηκε από τον Ρούμπιο.

Αγωγές Κεραμέως κατά των ομοσπονδιών των εκπαιδευτικών

Το ζήτημα που απασχολεί την εκπαιδευτική κοινότητα από την έναρξη του σχολικού έτους 2021-2022 είναι αυτό της αναμενόμενης δικαστικής κρίσης ως προς τη νομιμότητα και τη συνέχιση της "Απεργίας-Αποχής" των εκπαιδευτικών από τις αξιολογικές διαδικασίες που προβλέπονται από το Ν4823/21, μετά τις πρωτοφανείς αλλεπάλληλες δικαστικές προσφυγές της Υπουργού Παιδείας κατά των αποφάσεων των ομοσπονδιών ΔΟΕ, ΟΛΜΕ, ΟΙΕΛΕ και κατά των πρωτόδικων αποφάσεων, που έκριναν παράνομη την "ΑΠΕΡΓΙΑ-ΑΠΟΧΗ" για μια σειρά από τυπικούς λόγους, όχι όμως και καταχρηστική και εκτελεστή... 

Αυτονόητο είναι ότι η απεργία της Δευτέρας 10-10-2021 είναι ΝΟΜΙΜΗ! 

Η συμμετοχή όμως σε αυτήν όπως και η συγκέντρωσή μας στο Εφετείο είναι ένα τεράστιο στοίχημα και αφορά όχι μόνο στις/τους εκπαιδευτικούς αλλά και στο δημοκρατικό μας πολίτευμα, αφού διακυβεύεται η διασφάλιση του δικαιώματος στην απεργία! 

Για την απόφασή του Εφετείου που θα κρίνει σε δεύτερο βαθμό τις προσφυγές του Υπουργείου και των Ομοσπονδιών δεν τρέφουμε αυταπάτες... 

Γιατί θα κρίνει με βάση τους, μεσαιωνικής αντίληψης, αντεργατικούς νόμους Μητσοτάκη-Χατζηδάκη, που ψηφίστηκαν το καλοκαίρι και δημιούργησαν το πλαίσιο να σταθούν σήμερα οι αποφάσεις περί παράνομης άσκησης του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος της ΑΠΕΡΓΙΑΣ. 

Και φυσικά το επιχείρημα περί υποταγής των υπαλλήλων στους ψηφισμένους νόμους χωρίς το δικαίωμα απεργίας, δεν αντέχει σε κριτική και θυμίζει τις πιο σκοτεινές περιόδους της χώρας...

ΧΩΡΙΣ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ αυτούς το Υπουργείο ήταν ΑΝΗΜΠΟΡΟ πέρυσι να αντιδράσει νομικά μπροστά στη συμμετοχή, σε ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΑ ποσοστά άνω του 90%, στην ΑΠΕΡΓΙΑ-ΑΠΟΧΗ. 

Το ζήτημα όμως της δικαιοσύνης και της απονομής της έχει γίνει αντικείμενο εξαντλητικής διαπραγμάτευσης από την αρχαιότητα. 

Στο έργο του "Πολιτεία" ο Πλάτωνας περιγράφει τη σύγκρουση του σοφιστή-φιλοσόφου Θρασύμαχου με τον Σωκράτη σχετικά με τον ορισμό της έννοιας της "Δικαιοσύνης”, την ουσία της και τα επακόλουθα της εφαρμογής της στην ατομική και στην συλλογική ζωή. Διαφωνώντας με τη σωκρατική λογική ο Θρασύμαχος διατυπώνει την άποψη ότι στην πραγματικότητα “δικαιοσύνη” είναι η έκφραση της θέλησης της ισχυρότερης πολιτικής ομάδας, εν προκειμένω μιας κυβέρνησης που υλοποιεί τα ιδιότυπα συμφέροντά της, αποδυναμώνοντας τη δημόσια εκπαίδευση. Και μπορεί ο Πλάτωνας, κατά τη γνώμη μου, να επιδιώκει παρακάτω τη διαβολή του Θρασύμαχου, ως υποστηρικτή αυτής της λογικής, δεν μπορεί όμως να ακυρώσει τη διαχρονική ισχύ της πραγματικότητας που περιγράφει ο Θρασύμαχος, την οποία παραθέτουμε εδώ σε μετάφραση του Ι. Γρυπάρη: 

 “Κάθε κυβέρνηση βάζει τους νόμους σύμφωνα με το συμφέρον της, η δημοκρατία δημοκρατικούς, η βασιλεία μοναρχικούς και κατά τον ίδιο τρόπο και οι άλλες. Και αφού άπαξ τους βάλλουν, ορίζουν πως αυτό είναι δίκαιο για τους υπηκόους, εκείνο δηλαδή που συμφέρει στον εαυτό τους και όσοι τολμήσουν να το παραβούν, τους τιμωρούν ως παρανόμους και άδικους. Αυτό λοιπόν είναι σοφολογιότατέ μου (Σωκράτη) που λέγω ότι σε όλες τις πόλεις είναι το ίδιο δίκαιο, δηλαδή το συμφέρον εκείνου που έχει την εξουσία στα χέρια του και αυτός είναι, όπως ξέρουν όλοι, ο ισχυρότερος, ώστε συμβαίνει, για έναν που γνωρίζει να σκέπτεται, το αυτό είναι παντού και πάντοτε δίκαιο, το συμφέρον του ισχυρότερου”. 

Συνεπώς, το δίκαιο του ισχυροτέρου, όπως αύριο 13-10-21 αναμένεται να εκφραστεί από την απόφαση του δικαστηρίου, θα έχει εξ ορισμού αποτύχει, γιατί δικαστική απόφαση που "ἀδικία καὶ μίση καὶ μάχας ἐν ἀλλήλοις παρέχει" δεν συνιστά δικαιοσύνη... 

10-10-2021 

Γιάννης Κουφόπουλος

ΧΤΥΠΟΥΝ ΚΙ ΕΣΕΝΑ!

Συζήτηση για την επιχειρούμενη, κατ' ευφημισμό, "αξιολόγηση"

 

Την Κυριακή 21 Μαρτίου 2021, στις 7:00 μ.μ. πραγματοποιήθηκε διαδικτυακή Εκδήλωση-Συζήτηση με τους γονείς των μαθητών μας, για τις δραματικές επιπτώσεις που επιφέρει η αξιολόγηση-κατηγοριοποίηση των σχολικών μονάδων στα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών, στο δικαίωμα ισότιμης πρόσβασης στη δωρεάν παιδεία, στο δημόσιο χαρακτήρα της παιδείας και του σχολείου, στις αξιακές αντιλήψεις για τη γνώση και την εκπαίδευση.

Η συζήτηση διοργανώθηκε από τον Σύλλογο Εκπαιδευτικών Π.Ε. Καλλιθέας - Μοσχάτου, σε συνεργασία με τις Ενώσεις Γονέων Καλλιθέας και Μοσχάτου - Ταύρου.

Προσκεκλημένα στη συζήτηση ήταν τα μέλη των Διοικητικών Συμβουλίων των Ενώσεων Γονέων και των Συλλόγων Γονέων της περιοχής μας, η Ομοσπονδία Γονέων Αττικής, η τοπική ΕΛΜΕ, καθώς και οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί των Σχολείων/Νηπιαγωγείων του Συλλόγου μας.

Η συζήτηση μεταδόθηκε ζωντανά στο youtube και υπάρχει για όποιον/α θέλει να την ακούσει ολόκληρη, στον παρακάτω σύνδεσμο:

https://www.youtube.com/watch?v=K7C0MWv9fyI

Εδώ η δική μου τοποθέτηση: